ساختم از شاخه زیتون قلم تا بگویم از غم ظلم و ستم از «قریبُ الفتح»، آزادی، قیام ذکر «جاءالحق» نوشتم بر نیام از وطن! از خاکِ پاک مسلمین از شکوه قبله گاهِ اوّلین از بلای شمرِ ملعونِ زمان آن که دارد از جنایت ها نشان از تبِ مظلوم، از دستانِ سرد از تمام سال های غرقِ درد از رژیم نحس  کودک کش امان! سیّدی! ألغوث! یاصاحب-زمان(عج) از جوانانی که جان دادند سخت مادرانِ داغدارِ تیره بخت چشم ها گریان، ولیکن پُر غضب مادرانی یک به یک أمّ وهب غرق در خون شد عصای دستشان قامت سروِ پدرها شد کمان خانه ها ویران شد و بغضم شکست دختری بالاسرِ مادر نشست رفته در پاهایِ شعرم خارها مانده زیر غربتِ آوارها بیت هایم یارِ بی کس می شود زائر  بیت المقدّس می شود ای فلسطین ای غمت در سینه ام خاک پاکت قبله دیرینه ام روزگارِ دشمنت تاریک شد موسم آزادی ات نزدیک شد ای سلاح سرد و گرم ای پاره سنگ پایِ صهیون را قلم کن بی درنگ ای برادر ای سرافرازِ دلیر مرز و بوم  میهنت را پس بگیر قد علَم کردی! بمان تا آخرش باز خواهد شد به رویِ مان درَش مسجدالأقصی! نمازش محشر است چون قدمگاهِ نبیِ أطهر(ص) است هست اجباری و لازم فتحِ قدس خون بهایِ حاج قاسم فتحِ قدس!