عزم سوریه کرده‌ای؛ اما عاشق شهادت که باشی، قصد دفاع که داشته باشی، تابع ولایت که باشی، از خیابان‌های تهران هم به سوی آسمان پر می‌کشی تا امنیت را در حرم جمهوری اسلامی برقرار و نقشه دشمنان را نقش بر آب کنی. شهید تقی پور تمام کارهای خود را انجام داده بود تا ۱۸ آبان، یعنی امروز راهی سوریه شود ولی به دست اغتشاشگران در حوادث اخیر به درجه شهادت نائل آمد.

آرامش عجیبی داشت، مهربانی‌اش زبانزد خانواده بود، دوست داشت کمک حال مردم باشد، تعصب خاصی بر کشور، نظام، انقلاب و مردم داشت. دلش به حال افراد ناآگاهی که فریب اغتشاشگران را خورده بودند، می‌سوخت و می‌گفت اینها نمی‌دانند چه می‌کنند.

هر شب برای کمک به کسانی که در معرکه اغتشاشگران گرفتار بودند به خیابان‌های شهر می‌رفت. حسین می‌رفت تا از میان درگیری‌ها و آتش‌هایی که توسط آشوبگران ایجاد می‌شد، افراد گرفتار را نجات دهد، انسان‌های بی‌گناهی را که خواهان آرامش و امنیت هستند؛ اما عده‌ای با وحشی‌گری سعی دارند امنیت را از مردم سلب کنند.

«جمهوری اسلامی حرم است و این حرم اگر ماند، دیگر حرم‌ها می‌مانند. اگر دشمن، این حرم را از بین برد، حرمی باقی نمی‌ماند» این جمله حاج قاسم را سرلوحه کارش قرار می‌دهد و عازم می‌شود. عازم دفاع از حرم. حسین آقا راهی سوریه بود تا مدافع حرم شود اما سر از خیابان‌های تهران درآورد و برای دفاع از حرم جمهوری اسلامی و امنیت مردم، به دست آشوبگران در همین حوالی به شهادت رسید.

حسین تقی پور بسیجی ۴۳ ساله، اهل میانه و ساکن اسلامشهر، پرونده‌اش برای رفتن به سوریه تکمیل شده و قرار بود ۱۸ آبان ماه اعزام شود. اما با ایجاد اغتشاشات در کشور توسط مزدوران آشوبگر، برای امنیت شهر و سرفرازی کشور سینه سپر کرد و اولین شهید مدافع امنیت تهران در ناآرامی‌های اخیر شد.

روز شهادت

آن روز صبح حدود ساعت ۵ و نیم صبح که در حال راهی کردن حسین به محل کارش بودم گفت مراقب ارشیا باش و از من خواست که آرام باشم و بعد پیام داد که اگر خوبی و بدی دیدی حلال کن دیدار به قیامت، پرسیدم مگر کجا می خواهی بروی و جواب داد اگر نیامدم حلال کن.

ساعت ۳ و نیم بعداز ظهر زنگ زد و گفت اجازه نده ارشیا باشگاه برود بیرون شلوغ است. چند بار دیگر هم تماس گرفت و جویای احوال بود. ساعت ۱۹:۵۸ دقیقه آخرین تماس ما بود و از ساعت ۱۰ شب به بعد تا آخر شب چند مرتبه تماس گرفتم که جواب نداد پیام هم دادم ولی جوابی نیامد.

صبح برای نماز بلند شدم و دیدم هنوز منزل نیامده که چندبار تماس گرفتم ولی نتیجه ای نداشت. تا ظهر خبری نشد و ظهر خواهرانم که از شهادت آقا حسین اطلاع داشتند آمدند منزل ما و پس از آن دوستان همسرم و فرمانده سپاه، امام جمعه و فرماندار اسلامشهر به منزلمان آمدند و خبر شهادت را دادند.

همسرم حدود ساعت ۱۰ شب در تهرانپارس به شهادت رسیده بود و من روز بعد متوجه شدم و آن روز مراسم اجتماع امت رسول الله(ص) در میدان انقلاب تهران بود و حسین آقا در حال تشییع بود که حدود ساعت ۳ و نیم بعدازظهر وقتی به جایگاه رسیدیم من را کنار پیکر همسرم بردند.